Con este blog, pretendo dar resposta a toda a Comunidade Educativa. Queremos que o blog convértase nun medio de participación, colaboración e apoio mutuo, así como un motivo para realizar proxectos conxuntos e sentir que os Colexios perténcenos a todos e todas e todos e todas debemos colaborar na súa mellora. Benvidos e esperamos que vos sexa de axuda.
Tamén agradeceremos moito que deixedes os vosos comentarios
Cando se di que os nenos necesitan pautas, límites, normas, regras, hábitos, non se di co ánimo de anulalos, senón todo o contrario, grazas a este modelo educativo, o neno de hoxe poderá ser un adulto autenticamente libre. MacKenzie, fala dos pais con límites firmes e pais con límites laxos.
PAIS CON LÍMITES FIRMES *As caracteríaticas dos pais :
Indicacións claras, directas, cara a condutas concretas
Palabras apoiadas con accións
Esixencia de obediencia
Dar suficiente información para tomar decisións aceptables e cooperar
Proporcionar responsabilidade
*Posibles resultados:
Cooperación
Diminución do incumprimento de límites
Comprensión das normas e expectativas
Respecto ás palabras dos pais
*Repercusión nos nenos
"non" significa "non"
Esperan e esíxenme que cumpra as normas
As normas habémolas de cumprir todos
Responsabilidade ante a miña conduta
Os adultos son consecuentes co que establecen
PAIS CON LÍMITES LAXOS
*As características dos pais
Indicacións sen claridade. Dobres mensaxes
Regras sen apoio nas accións
Non esixir obediencia; esta é opcional
Falta de información para tomar decisións aceptables
Falta de responsabilidade
*Posibles resultados
Resistencia
Aumento dos intentos de saltarse os límites
Desobediencia, loita de poder
Ignoran as palabras dos pais
*Repercusión nos nenos
"non" significa " si" "quizais"
Non esperan que cumpra as normas
As normas non son para o min
Os adultos son responsables dos meus actos
Os adultos non son consecuentes co que establecen
NADA DESCONCERTA MÁIS OS NENOS QUE A AUSENCIA DE NORMAS
O vindeiro xoves, día 17 ás 16,30 no salón de actos do colexio, haberá unha charla a cargo do Orientador sobre Internet e os mozos e mozas.
A charla centrarase en catro grandes bloques:
1º.-Os mozos é internet *Diferenzas entre un mozo e un adulto ante internet *Para que utilizan internet *Que aprenden en internet
2º.-Vantaxas de internet *Ferramenta indispensable *Axuda nos estudios *Formación on-line *Posibilidades de comunicación
3º.-Perigros de internet *Mínimo control sobre os contidos *Poden ser víctimas *Ciberbullyng, grooming, troleo *Risco para a seguridade *Persoas con malas intencións *Aillamento *Inferir noutras actividades *Risco de adicción
4º.-Como axudalos a disfrutar de Internet dun xeito seguro *Dispoñer coñecementos básicos *Medidas de seguridade *Dialogar e informar aos nenos *Colocalo nun lugar común *Navegar con eles *Entar con finalidade *Controlar o tempo *Supervisar os contidos que visita *Comprobar o historial
O día 10 de decembro a Asamblea das Nacións Unidas aprobou e proclamou a Declaración Universal de Dereitos Humanos e pediu a todos os Países Membros que publicasen o texto da Declaración e dispuxesen que fose "distribuído, exposto, lido e comentado nas escolas e outros establecementos de ensino, sen distinción fundada na condición política dos países ou dos territorios".
Na "cova de Don Sapoconcho" hai uns videos moi interesantes onde expican cada un dos 30 dereitos humanos
Os alumnos teñen moi ben catalogados aos mestres. Os números mostran as dificultais de aprobar según o tipo de mestre SUPLENTES (9). Adoitan ser novos. Con facerlles un pouco a pelota sobre o moderno que visten e o guay que conectan convosco tédesvos gañado o aprobado en xuño
SEVEROS (2). Caracterízanse por estar de mal humor todo o día e non deixar pasar nin unha
DESPISTADOS (10). Do grupo dos que molan. É doado encontralos un festivo polos corredores do centro e os días de exame adoitan esquecerse as preguntas na casa
ENRROLLADOS (5)Estes son dos peores, nunca sabes de que pau van. Caracterízanse polo seu xeito de achegarse a ti cunha linguaxe "colegón"
MARCIANOS (6). As súas técnicas educativas provocan sorpresa en cada clase. Ensinan debuxo técnico sen usar unha regra ou matemáticas coma se fose unha clase de ioga
SÁDICOS (3). Baixo unha linguaxe amable encóntrase un personaxe desconcertante. Adoita xogar cun clip co que escarva uñas e dentes
DESCONFIADOS (4). O pesadelo do alumno. Cren que todo o mundo ten "chuletas" ou saca os apuntamentos nos exames. Por sorte só son esixentes antes das probas
NOVATOS (7). Dubidan ata da súa sombra. A rodaxe que lles falta convérteos en inseguros permanentes. O mesmo che plantan un exame sorpresa que vos manda saír ao patio media hora antes
INQUIETANTES (8) . Falan pouco. Mostran un gusto peculiar pola roupa negra e teñen a especial manía de dar as clases con lentes e sol
E ti que tipo de mestre eres ou que tipo de mestre ten o teu fillo ou ti?
Ultimamente están acudindo moitas nais ao meu despacho que sobreprotexen aos seus fillos ou fillas. Pero que é un pai ou nai sobreprotector. Déixovos un pequeno resumo de http://www.youtube.com/user/hectoramadormatehual e un vídeo dun programa de televisión da República Dominicana, que aínda que ten algún ton machista, dános bastantes claves sobre este tema
"Os pais sobreprotectores son aqueles que se pasan horas cavilando e preocupándose dos seus fillos. Non é necesariamente consentir a un fillo, é unha implicación emocional intensa e excesiva, e que, ademais, leva á necesidade de controlar ao fillo. Todo isto leva a unha dependencia tanto dos pais cara aos fillos como dos fillos cara aos pais, aínda que aparentemente poida parecer unha relación estupenda, isto pode traer graves problemas no futuro dos fillos, que se manifestará de forma palpable na súa idade adulta, aínda que ninguén saberá cales foron as causas desas características, que poden chegar a converterse en problemas de personalidade"
Os pais pensan que amar, é facer o camiño máis fácil aos fillos, cando en realidade ademais de amor os nenos necesitan:
Adaptación e recoñecemento do que realmente son
Respecto e tolerancia das súas ideas e sentimentos
Liberdade para tomar decisións
Apontoar as calidades e aceptar as limitacións
Potenciar a creatividade
Sentimento de contribuír a facer algo
.....
¿Que leva a un pai a sobreprotexer ao seu fillo?
Para apoiar a súa propia autoestima: unha persoa que nunca se sinte ben consigo mesmo intenta compensarse demostrando que pode ser un bo paai ou unha boa nai
Compensar unha privación anterior: unha típica frase "non quero que o meu fillo sufra todo o que eu sufrín"
Aliviar a culpa: as veces as fustracións do neno levan aos pais a revivir os seus propios fracasos e tratan de evitar esas frustracións ao neno
"Dar" para encher o vacio interior. Moitas veces matrimonios que fracasan vólcanse nos seus fillos para darlles todo aquelo que lles falta ou lles faltou na súa infancia
Para compensar a ausencia do outro pai. Un dos pais pode ser alcohólico, estar enfermo, ser indiferente, tratar mal ao neno, ...entón o outro sentese culpable e teme que o neno creza con problemas emocionais se esta falta non é compensada
Dar para compensar a propia ausencia. Os pais están moi ocupados no traballo e pasan pouco tempo na casa; para compensar esta ausencia os colman de agasallos e conséntenlles en exceso
Dar a cambio do comportamento do neno. Cada vez que o neno ten unha rabecha, para tranquilizalos e non escoitalos conséntelle o que quere. Así o neno aprende a cambiar o seu comportamento a cambio de subornos e aprende a manipular aos seus pais; cada vez as rabechas serán máis grandes para conseguir máis.
Se un neno sofre enfermidade, discapacidade ou calquera outro problema non é razón para pensar que hai que actuar con el de forma diferente, porque independentemente do problema que o neno sufra, pode levar unha vida saudable, conseguir a súa independencia e autonomía como outro neno calquera
Na páxina http://www.protegeles.com/ hai un estudo realizado polas ONGs ACPI (Acción Contra a Pornografía Infantil) e PROTEGELES para o Defensor do Menor.
Nota dos autores do estudo:" É importante recordar que a porcentaxe de menores de 18 anos que utiliza internet de forma habitual en España apenas supera o 25%. Os datos que se facilitan neste estudo son relativos só aos costumes dese 25% de menores, e non ao total dos menores españois" . Dos datos do estudio dedúcese:
Un 87'5% dos menores realiza accesos desde a súa propia casa.
Mais dunha terceira parte: un 36%, accede tamén desde cibercentros.
O 44% accede desde casa dun amigo/a.
Só 18'5% un accede desde o seu centro escolar, como primeira ou segunda opción.
Á hora de buscar e atopar información para realizar os seus traballos escolares, a metade dos menores ( 49'5 %) atopa con facilidade a información necesaria para realizar os seus traballos. Pola contra un 42 % atópaa só ás veces e outro 8'5 % conségueo en poucas ocasións.
Só un 40'5 % dos alumnos enquisados atopa con frecuencia e facilidade páxinas para menores en internet, fronte a un 37'5 % que só o consegue ás veces e un 22 % que o logra só en poucas ocasións.
Un 28% dos menores entra en páxinas pornográficas : un 19% en ocasións e un 9% con frecuencia.
Un 38 % dos menores entra en páxinas de violencia: un 30% en ocasións e un 8% con frecuencia.
Un 16 % dos menores entra en páxinas de contido racista e/ou xenófobo: un 13% en ocasións e un 3% con frecuencia.
O 45 % dos menores utiliza os chats varias veces á semana : un 27% case a diario e un 18% varias veces por semana. Do resto un 17 % faio unha vez á semana e outro 38 % en menos ocasións aínda: 2 ó 3 veces ao mes. O chat é probablemente a ferramenta de internet máis utilizada polos menores.
Un 56%, conéctase a chats específicos para a súa idade . Outro 28% faio en ocasións e un 17% nunca utiliza este tipo de salas.
O 18% dos menores accede a chats específicos sobre sexo , porcentaxe ao que hai que engadir outro 8% de menores que entraron nalgunha ocasión .
O 30% dos menores que habitualmente utiliza internet facilitou xa o seu número de teléfono nalgunha ocasión durante as súas conexións, e que ata un 17% afirma habelo feito en varias ocasións.
O 16% dos menores enquisados facilitou a súa dirección a través de internet . Un 9% afirma ata habelo feito en varias ocasións.
O 14'5% dos menores enquisados concertou unha cita cun descoñecido a través de internet e outro 8% fíxoo en máis dunha ocasión . puidemos constatar que un 10% dos menores, ademais de acudir á cita, presentouse só; e que outro 7% nin tan sequera aviso a outras persoas sobre a súa intención de acudir a devandita cita . A maior parte dos menores que acode á cita, o 9% dos enquisados, recoñece que se atopou cunha persoa que non resultou ser como esperaba, e un 2% sinala que ademais se trataba dun adulto . Outro 4% acudiu á cita e non atopou a ninguén.
O 54'5% dos menores non recibiu información algunha sobre as normas básicas de seguridade á hora de utilizar internet.
O 86% dos menores accede aos contidos que circulan por internet desde computadores que non dispón de sistemas de filtrado.
Un 44% dos menores que navega con regularidade, sentiuse acosado/a sexualmente en internet nalgunha ocasión . De entre eles, un 11% recoñece ser vítima desta situación en diversas ocasións.
Neste sentido un 11% dos menores que habitualmente utiliza internet foi vítima de insultos por parte doutros internautas, un 4% recibiu correos non solicitados con contidos desagradables e outro 1'5% afirma sentir medo nalgunha ocasión.
Centrándonos na conduta delituosa máis xeneralizada e cuxa ilegalidade adoita ser tamén descoñecida pola maioría dos menores: a copia de determinados materiais protexidos por dereitos como o dereito de autor e outros, observamos que unha porcentaxe cada vez maior de menores copia fundamentalmente música, discos enteiros, utilizando determinados programas que o posibilitan. Un 40% dos menores que se conectan a internet con regularidade recoñece buscar música a través da Rede , tendencia que vai aumentando coa idade
Un 37% dos menores que se conecta habitualmente a internet recoñece "sentir a necesidade de conectarse a internet con frecuencia".
O 23% dos menores que se conectan con regularidade xoga en case todas as conexións que realiza. Outro 17'5% na metade das ocasións, un 12% nunha de cada tres e finalmente un 44% nunha cuarta parte das conexións que realiza. Doutra banda hai que sinalar que un 3'5% afirma non xogar nunca a través de internet.
A maioría de nós ten moi claro como queremos que se funcione na casa. Non desexamos berros, nin pelexas, nin que se tiren as cousas, nin que haxa que estar detrás de todo o mundo recordándolle o que ten que facer...
Sabemos o que queremos, pero ¿como conseguimos que sexa aceptado por todos?, ¿que podemos facer para que se converta realmente nunha norma?
Na maioría dos casos as normas non se cumpren por algunha das seguintes causas (ou por varias delas):
Porque non houbo consecuencias positivas nin negativas. Imaxínate que dinche no teu traballo que non se pode fumar. Acendes o primeiro cigarro e ninguén te di nada. ¿Que fas coa norma? Esquecela e seguir como ata ese momento.
Porque os modelos de referencia non as cumpren. Supón que na túa casa establecedes a norma de que hai que ducharse todos os días, pero ti non o fas. Para os teus fillos deixará de ser unha norma porque alguén tan importante como a túa nai non acumpre.
Porque hai unha contradición entre normas. Se a túa parella di que na casa non se berra, pero ti falo continuamente, ou se ti decides que hai que comerse todo o do prato, pero a túa parella retírallo cando o neno di que non quere máis, entón non existe unha norma clara, polo que deixará de ter efecto sobre o teu fillo.
Porque a norma é inconsistente, é dicir, só hai que cumprila en determinados casos. Como agora estou cansa para insistir, permito que o meu fillo se levante da mesa; pero mañá non o deixo erguerse ata que non o coma todo. Esta inconsistencia ensina ao neno que as normas non son importantes, porque todo depende de como se encontren papá ou mamá nese momento.
O teu fillo debe saber que as normas axudan porque:.
Facilitan a convivencia.
Permiten que nos levemos ben e que non haxa discusións.
Axúdannos a crecer e a facernos maiores.
Déixannos tempo para facer cousas divertidas.
Los niños vienen sin manual de instrucciones. Montserrat Giménez
OS NENOS E NENAS ENTRE TRES E CATRO ANOS Comprensión das normas Adquire nocións sobre o que é axeitado e o que non, fundamentalmente a partir das consecuencias dea súa acción (premio e castigo). A loanza e o reforzo teñen un gran valor a esta idade. Segue adquirindo capacidade para controlar a súa conduta e aprende que existen normas para estar en casa, no colexio, no parque... Autonomía persoal Segue avanzando na arte de vestirse, algo que xa pode facer practicamente só. Sabe como deben poñerse as pezas (distingue o dereito do revés), abrocharse os botóns, etc. Vai só, ao baño e perfecciona o seu capacidade para lavar a cara, as mans, os dentes...Come sen problemas utilizando os cubertos (culler e garfo). A relación cos demais Demanda estar con outros nenos; ten capacidade para esperar a súa quenda e cooperar no xogo. Gústalle observar ao adulto ao que imita constantemente. Pode ordenar e gardar a súa roupa e os seus xoguetes, poñer a mesa (panos da mesa, pratos, cubertos, etc.), facer pequenos recados (por exemplo, levar algunha nota ao profesor), coidar das plantas ou dalgún animal, etc.
ENTRE OS CATRO E OS CINCO ANOS Comprensión das normas Distingue entre as accións boas e as malas a partir da información que recibe dos adultos (é unha boa conduta se recibe aprobación e mala, se é reprendida), aínda que ás veces ten dificultades ante situacións concretas. Cando actúa deforma inadecuada pode responder que el non foise se lle pregunta directamente. É capaz de entender instrucións claras e sinxelas áhora de realizar diferentes actividades, aínda que ás veces responda cun "non quero". Autonomía persoal É capaz de asearse e vestirse só. Pode mesmo participar no baño se o adulto está preto para dalas indicacións. Áhora de comer pode empezar a utilizar o coitelo para cortar pezas sinxelas. A relación cos demais Empeza a entender o sentido da amizade e gústalle ter amigos. Xorde o xogo de regras, aínda que non o entende moi ben e enfádase se non gaña. Pode ordenar e gardar a súa roupa, xoguetes, libros..., preparar os obxectos que necesita para unha actividade determinada ou realizar recados sinxelos atendendo á súa idade e ao ámbito (ir á casa de un veciño a pedir algo, por exemplo).
ENTRE OS 6 E OS 8 ANOS Desenvolvemento cognitivo O seu pensamento permítelle falar do que non está presente, transformar situacións e pensar sobre elas, integrar toda a información que coñece, así como entender que existen puntos de vista diferentes ao seu. Interésalle o mundo que o rodea. Antes de dar unha resposta esfórzase por reflexionar e comprender a lóxica das situacións e dos obxectos. Cada vez é máis consciente do seu propia identidade, de quen e como é el. As relacións cos demais A súa familia seguirá sendo importante para el/ela como tamén empezan a selo outras persoas(compañeiros, profesores...). Empézanse a formar as primeiras cuadrillas ou grupos de amigos, máis ou menos estructurados, e son moi frecuentes os xogos de equipo. Xoga cos nenos e nenas que hai ao seu arredor, pero se trata de unións bastante fráxiles que poden romper por calquera incidente. A partir dos 6 anos o/a neno/a cambia o concepto de amizade: o amigo é aquel que comprácenos, que fai cousas que gústannos. Son frecuentes os enfados durante o xogo. Comprensión das normas O seu afán de coñecer e o desenvolvemento da súa autonomía lle permiten explorar o medio que o rodea dunha forma máis independente. Subordina a xustiza á autoridade adulta: as cousas fanse ou non porque os maiores dino. Coñece que existen normas e intenta seguilas. Ás veces fai trampas para saírse coa súa, pero sábeo e adoita sentirse mal por iso. Adquire as primeiras nocións de xustiza e a miúdo recorrerá a este concepto para que se lle trate como aos demais. Non aceptará que se lle castigue cando hai feito as cousas sen querer. Pode ordenar e coidar os obxectos da casa (aínda que se mostra despistado en ocasións), facer recados sinxelos (atendendo ás características deo seu ámbito), asumir responsabilidades en casa (encargarse do lixo, de poñer ou recoller a mesa, etc.).
ENTRE OS 8 E OS 10 ANOS Desenvolvemento cognitivo A atención e a memoria seguen mellorando. Pode estar máis tempo concentrado na tarefa e melloran as estratexias para memorizar: agrupa os elementos dunha lista en categorías para poder recordalos mellor, sabe que é máis doado comprender un texto para poder memorizalo, etc. A súa emotividade equilíbrase: os temores empezan a desaparecer e é capaz de controlar os seus impulsos (aínda que pódese enfadar con frecuencia). Os cambios cognitivos lle permitirán ir formando unha imaxe de si mesmo e empeza a facelo comparándose cos demais. As relacións cos demais A familia e outros adultos (profesores) seguen sendo referentes importantes. Implícase no xogo colectivo. Establece cos demais normas e é consciente de que, para ser admitido no grupo, debe respectalas. Entende a amizade como algo bidireccional, é dicir, que ambas as dúas partes deben implicarse para agradar ao outro. Aínda non a concibe como algo perdurable que haxa que coidar en todo momento. Aínda que cognitiva e socialmentevai logrando independencia, segue necesitando a aprobación dos adultos para formar unha imaxe positiva de si mesmo. Comprensión das normas Entende que as normas son necesarias, aínda que é normal que proteste ou enfádese cando non as cumpre. Empeza a distinguir entre o que está ben e o que está mal porque reflexinou sobre iso. Comprende os conceptos de verdade e mentira, xustiza e inxustiza, e é capaz de aplicalos a súa vida cotiá. Pode coidar das súas cousas e das da casa, tomar decisións razoadas, realizar recados (ir comprar a unha tenda próxima, por exemplo) ou algún arranxo sinxelo, etc.
ENTRE OS 10 E OS 12 ANOS Desenvolvemento cognitivo Xa non se deixa levar pola primeira impresión. Aumentan as preguntas sobre o funcionamento das cousas, as causas que orixinan os cambios, as consecuencias das transformacións...A súa capacidade de atención e memoria melloran notablemente. Utiliza estratexias máis elaboradas para memorizar como intentar repetir unha lección que hai aprendido cos seus propias palabras. É capaz de entender que existen diferentes puntos de vista e opinións diferentes á súa. Emocionalmente é capaz de apoiarse nas normas para controlar as seus emocións. As relacións cos demais Empeza a entender a amizade como algo recíproco entre dous persoas que comparten gustos e intereses e, sobretodo, que pode prolongarse no tempo. Valora a fidelidade e moléstalle que o amigo lle faga dano de forma intencionada. Tanto uns como outros, cando están en cuadrilla, poden actuar de forma rechamante para captar a atención, sobretodo a do sexo contrario. Comprensión das normas En canto ás normas, empeza a comprender que se fundamentan no respecto mutuo e que son necesarias para a convivencia en sociedade. Pode reflexionar sobre elas, discutir acerca da súa utilidade e flexibilizalas para adaptarse ás diferentes situacións. Por iso tamén é máis crítico consigo mesmo e con quen rodéano. Pode coidar dese mesmo (aínda que ás veces actúa de forma perezosa e descoidada), realizar recados máis complexos, asumir responsabilidades na casa de forma totalmente autónoma, coidar dos seus irmáns menores, etc.
O modelado é un proceso de aprendizaxe observacional, no que a conduta dun individuo ou un grupo (o modelo), actúa como estímulo para xerar condutas, pensamentos ou actitudes semellantes, noutras persoas que observan a actuación do modelo.
Os nenos desenvolven un modelo e tratar de ser como eles, se esa persoa está constantemente influíndo neles. No caso da maioría dos nenos o modelo é o seu pai, a súa nai ou ambos os dous.
Os nenos aprenden a desenvolver afinidade a determinadas calidades e identificalos inmediatamente nas persoas. Dado que os pais ou os profesores son os máis próximos de persoas que interactuar con eles a diario son máis propensas a desenvolver modelos deles. A importancia do modelo na psicoloxía é enorme, xa que identifica o tipo de persoa e tamén o xeito de pensar.
As profes de Educación Infantil decidiron crear un blog para contarnos todas as cousas que están a facer nas clases. O blog chámase "ola piruletas" Benvidas ao mundo Bloguero. Pica na imaxe para ir ao blog "ola piruletas"
Na nosa aula podemos adoptar (exposto de forma esquemática) tres formas de organizar aos alumnos para realizar as actividades ou experiencias programadas:
a) aprendizaxe competitiva: a actividade estrutúrase en forma de competición.
Pódese competir:
en tempo, ¿quen é o que antes soluciona un exercicio...?,
en calidade ¿quen é o que mellor fai...?,
en cantidade ¿quen é o que máis problemas resolve...?
En calquera caso o éxito do alumno/a está unido ao fracaso dos outros. «Se eu o consigo é porque os outros non o han conseguido», os outros convértense en competidores e se conseguen os seus obxectivos é porque algún non o logrou.
b) aprendizaxe individualizada: a estrutura da actividade na aprendizaxe individualizado, como o seu propio nome indica, é individual.
Os alumnos/ás realizan as actividades que se propoñen e cada un funciona como punto de referencia para si mesmo. Os criterios de progreso son persoais e están baseados no rendemento propio. Estase con outros pero non se traballa con eles.
Obviamente a organización da aula que mellor favorece este tipo de aprendizaxe é a de alumnos coas súas mesas colocadas en fila un detrás do outro. Interesa esta forma de colocalos para reducir ao máximo a posibilidade de que se molesten uns a outros no seu traballo.
c) aprendizaxe cooperativa: falamos de estrutura de aprendizaxe cooperativa cando se organizan tarefas nas que a cooperación é a condición para realizalas. Son tarefas de aprendizaxe que non se poden realizar se non é colaborando entre os compañeiros. Non se pode ter éxito se os compañeiros non o teñen. Lígase o éxito propio ao éxito do resto.
Os tres tipos de estrutura de aprendizaxe descritas son modelos que exemplifican formas de organizar as actividades de ensino/aprendizaxe na aula. Pero, non todas as actividades responden a unha soa estrutura, nin o fan de forma tan clara como a que se explicou. Iso non quita para que poidan valorarse segundo o modelo (competitivo, individualizado ou cooperativo) que prioritariamente desenvolven.
Todas elas están pensadas para posibilitar unha mellor aprendizaxe nos alumnos e alumnas. Son estruturas que adoptan as actividadades de ensino/aprendizaxe para que os alumnos/ás aprendan máis e mellor.
Aprender implica relacionar aquilo que se coñece con aquilo que se descoñece. O que se descoñece non se pode descoñecer completamente, «o novo» non pode ser totalmente novo ten que haber «algo» no suxeito, ou mellor, na estrutura cognoscitiva do suxeito, que o recoñeza en parte pero que, en outra parte, non estea de acordo ou entre en colisión para que mobilice o suxeito na busca do equilibrio, no aprender.
Tense que dar un conflito entre«o que sabe» e o que se propón «como novo». É o que se chama conflito cognitivo e está considerado como condición sen a cal non se produce verdadeira aprendizaxe, «non se constrúen novos coñecementos».
Pódese aprender de forma mecánica ou memorística pero, neste caso, máis que aprender estariamos falando de reproducir. Para poder reproducir sen aprender a práctica pedagóxica máis efectiva sería a repetición: a maior número de veces que se repita, maior probabilidade de recordalo, pero se se deixa de repetir, de practicar a repetición, o recordo extínguese, esquécese ese contido.
De acordo a esa importancia do conflito cognitivo para construír aprendizaxes poderemos entender mellor a estrutura da aprendizaxe cooperativa. O organizar as actividades de forma que os alumnos/ás cooperen para solucionar a tarefa posibilita o que eses procesos descritos no parágrafo anterior (esa colisión entre o que se sabe, os coñecementos previos que se teñen e o novo) se compartan no seo do grupo cando os seus compoñentes explican ou defendenos seus puntos de vista, propostas de solución, hipótese, etc.
Fonte: "El aprendizaje cooperativo". Milagros Ortega, Mikel Melero
No colexio, como xa sabedes, estamos intentado darlle un pouco de vida á nosa biblioteca.
Durante este fin de semana celebráronse en Santiago as xornadas de bibliotecas escolares co tema central "novas lecturas, novos lectores" Xuntámonos no "pazo de congresos" de Santiago preto de 1200 mestres e mestras comprometidos coas bibliotecas e con moitas gañas de aprender.
Eu, sendo novato nestes temas, debín ser o que máis aprendín, xa que case todo era novo para min e por suposto que, se xa estaba convencido de que a lectura debe ser o motor que faga funcionar un colexio, agora o estou plenamente.
O tema central, "novas lecturas, novos lectores", trataba de facernos ver que o novo contexto social e tecnolóxico que vivimos na actualidade require duns cambios metodolóxicos moi profundos.
Así Daniel Cassany falounos dos "nativos dixitais" (os nacidos despois do 93) e dos "inmigrantes dixitais" (os nacidos antes do 93). Os "nativos dixitais" len e escriben de maneiras diferentes a como o facemos os "inmigrantes dixitais" e polo tanto a biblioteca escolar ten que ter en conta estes cambios profundos.
Luis Iza , Inspector de Educación de Navarra, falounos de como o "plan lector "debe contemplar a mellora da competencia lectora dos alumnos e alumnas tendo en conta o contexto actual onde a información dispoñible é inmensa e en soportes novos.
Guadalupe Jover redefiniu o lugar da lectura literaria na escola do século XXI que non pode quedar en mans do azar ou do mercado.
Tíscar Lara defendeu que a linguaxe dixital, coas súas propiedades de hipertextualidade e multimedialidade, combindas coa conectitividade e mobilidade permiten a construción de narrativas antes inimaxinables a través da fragmentación dos contidos, a actualización constante de información e a interacción entre múltiples actores do proceso comunicativo.
Gloria Durban afirma que a biblioteca da escola ha de facilitar a calidade da acción docente e a consecución do currículo promovendo a realización in situ de intervencións didácticas concretas, debendo ser un espazo diferenciado no centro, distinto á aula e complementario aos ámbitos virtuais de aprendizaxe dispoñibles na Rede.
Como peche das xornadas, poideron disfrutar, eu non porque tiven que marchar, do humorista Carlos Blanco que segundo me contan fixo rir a todo o mundo.
Parabéns a organización que foron capaces de organizar durante dous días a 1.200 persoas. Temos unha completa reportaxe no SEGREL DO PENEDO
NORMAS DO SELO: 1) Pasa este selo polo menos a 5 blogs e se queres, resume a información aquí contida, engade outra ou enlaza este post. 2) Pasa esta información a todos os lugares ou organizacións que creas que poidan colaborar co proxecto da escola (colexios, organizacións, farmacéuticas...). 3) Están invitados a colaborar todos aqueles blogs ou persoas aos que chegue esta información indirectamente ou a vexan colgada. 4) Achega o teu pequeno granito de area, que vai dende colgar e pasar este selo ao que o teu queiras.
Se queres e podes achegar algunha axuda económica pódelo facer nesta conta:A conta do Movemento é: CAIXA 2100 4252 68 2200097687Asunto: escola
No blog "En la escuela caben todos" escriben sobre a "economía de fichas". A economía de fichas é un sistema de reforzo positivo para cambiar a conduta dos nenos; en moitas ocasións o recomendo ás nais e ás mestras, tendo unha alta porcentaxe de éxito.
Case todas as nais xa oiron falar deste sistema gracias ao programa de TV "supernani" pero necesitan unha serie de explicacións para levalo adiante con certas garanías de éxito
Se queres visitar a páxina "En la escuela caben todos" pica na imaxe
Se queres coñecer máis sobre cambio de conduta pica no enlace seguinte:
A autonomía ten moito que ver coa madurez persoal e é determinante no comportamento en diferentes situacións escolares, familiares ou sociais ao longo da vida do individuo.
A autonomía posibilita que o individuo tome decisións e resolva de forma activa os requirimentos e as esixencias coas que se encontra, baseándose na análise da realidade e dos factores que a determinan.
A autonomía non se logra só cos hábitos, xa que existen persoas que, sen ter uns hábitos nas idades correspondentes, a partir de certa idade teñen autonomía e son capaces de tomar decisións e resolver calquera situación que se lles presente.
Tampouco se pode dicir que os hábitos garantan o proceso madurativo e a adquisición absoluta da autonomía en todos os seus aspectos xa que, ademais das variables ambientais, coa idade, o individuo chegará a asumila ou rexeitala
O que se pode afirmar é que, dende as primeiras idades, a autonomía é un factor favorecedor da madureza persoal, que permite previr posibles dificultades e inadaptacións, e que os hábitos constitúen un elemento positivoe, pola súa cotianidade, un aspecto educativo que é imprescindible abordar e cuxas repercusións en todos os casos serán positivas
COMELLAS, M.J. Los hábitos de autonomía. Proceso de adquisición. Ceac.2002
Como nestes dous últimos anos a Circular 18/2007 marca as liñas prioritarias de actuación do Plan Anual de Orientación:
Actuación referidas á actualización e elaboración dos distintos documentos que integran os distintos documentos que integran o Proxecto Educativo do Centro
Actuacións propias da Orientación Educativa
Como actuacións propias da Orientación Educativa a Circular prioriza:
Promoción da convivencia e a resolución pacífica de conflictos
Desenvolvemento do Plan de acción titorial
Atención a toda a diversidade presente no Centro
Actuacións que promovan unha maior participación e implicación das familias na vida do centro
Propostas de medidas encamiñadas a diminuír o absentismo escolar
Formación permanente, investigación e innovación
Como obxectivos xerais marcamos: 1 Obxectivos referidos ó Centro: a) Contribuír á dinamización da planificación e organización educativa. b) Cooperar co Equipo directivo e profesorado c) Colaborar na revisión dos PEC, PCC. 2 Obxectivos referidos ó profesorado: a) Apoiar a actuación do profesorado, proporcionándolle información sobre recursos, medios materiais, didácticos e estratexias metodolóxicas que poidan favorecer o seu labor docente e titorial. b) Coordinar a actuación do profesorado titor e a profesora de apoio a necesidades educativas especiais, de cara a dar resposta as NEE do alumnado. c) Colaborar na resolución das necesidades que teñan os/as titores/as para levar a cabo a función titorial. 3 Obxectivos referidos ó alumnado: a) Identificar as dificultades e potencialidades do alumnado con necesidades educativas especiais, concretando as pautas de actuación e medidas para a súa atención b) Contribuír á personalización dos procesos de ensino-aprendizaxe (medidas de atención á diversidade) c) Procurar a integración e normalización do alumnado no seu grupo e no conxunto da dinámica escolar d) Desenvolver programas de adquisición de estratexias de aprendizaxe, incardinadas no propio currículo. e) Fomentar no alumnado as actitudes cooperativas. 4 Obxectivos referidos á familia: a) Proporcionarlles información referente ó Centro, á educación dos seus fillos e o DO. b) Informar e asesorar as familias do alumnado con n.e.e. c) Favore-la comunicación familia-colexio para intercambiar inquedanzas e buscar solucións conxuntas, despois dunha actitude reflexiva. d) Potencia-la participación dos pais/nais nas actividades do Centro.
e. Asegurarse que entendeu as instrucións antes de comezar a tarefa
f. Repetir con calma, e de xeito positivo, se é necesario
g. A maioría destes nenos non preguntan, hai que axudarlles a sentirse cómodos pedindo axuda
h. Requiren axuda durante máis tempo para conseguir autonomía
i. A súa principal dificultade é a desorganización, requiren supervisión diaria.
RECOMENDACIÓNS PARA AXUDARLLES A REMATAR AS SÚAS TAREFAS
a. Darlle as tarefas unha por unha e non varias á vez
b. Supervisión continua. Manter unha actitude de axuda
c. Modificar as tarefas ou deberes se é necesario
d. Aproveitar os puntos fortes do neno e axudarlle nos débiles
e. Dalo un tempo extra para determinadas tarefas, ás veces traballan máis devagar
f. Ter en conta que son nenos que se frustran doadamente. Estrés, presión e cansazo poden conducilos a perder o control e inducilos a un mal comportamento
g. Recoñecer todos os seus esforzos, recordar que estes nenos se esforzan moito, aínda que non o pareza.
h. Necesitan decatarse de que poden cumprir obxectivos
i. Ensinar o neno a manexar auto instrucións e fomentar o seu uso
RECOMENDACIÓNS PARA MODIFICAR O COMPORTAMENTO E MELLORAR A SÚA AUTOESTIMA
a. Manter a calma. Non discutir co neno
b. Ter as consecuencias do mal comportamento preestablecer
c. Administrar as consecuencias deseguida e recoñecer o seu bo comportamento, asi reforzásense os comportamentos axeitados
d. Evitar ridiculizar e criticar, facelo pode danar gravemente a súa autoestima.
Durante o mes de setembro teño unha entrevista con cada un dos pais dos alumnos de tres anos.Esta primeira entrevista ten unhas características especiais: 1º.- Non é demandada polos pais 2º.- Coa maioría dos casos trabállase coa presunción de normalidade
ANTES DA ENTREVISTA
Os pais son informados que haberá unha entrevista co Orientador e que o motivo desta é de obter información sobre os seus fillos para así poder axudarlles no seu desenvolvemento
Os pais xa me coñecen antes da entrevista porque estou presente na primeira reunión e ademais me ven na entrada e na saída do colexio xa que deliberadamente estou durante o período de adaptación
DURANTE A ENTREVISTA
A finalidade da entrevista é coñecer a dinámica do neno e os seus vínculos familiares sen ningún fin terapéutico.
Procuro esta primeira vez xerar un vínculo onde sexan eles os protagonistas e que se dé un clima na relación que tenda a que se sintan cómodos e distendidos.
Durante a entrevista utilizo o reforzamento positivo e ao final, como pechando a entrevista, pregunto se hai algo máis que non comentásemos, algo que lles pareza importante que saibamos no colexio; e aquí, en ocasións aparece a verdadeira preocupación dos pais.
Con esta entrevista fágome unha idea de como é o neno, como son os seus pais, que tipo de funcionamento prima no neno, que tipos de vínculos existen.
DESPOIS DA ENTREVISTA
Quedou aberta unha canle para que poidamos ter outras tanto si son demandas dos pais ou do colexio
A información obtida axúdame á hora de pensar en estratexias a seguir con cada familia
Este primeiro contacto cos pais logra posteriormente que haxa demandas pola súa parte
Algúns aspectos da información recollida é transmitida á mestra co fin de brindar un coñecemento que poida serlle útil no seu quefacer diario e entendan dende outra perspectiva a conduta do neno
A Asociación Aspanaex (Asociación a favor das persoas con minusvalidez intelectual da provincia de Pontevedra) organiza dende hai 26 anos, na cidade de Vigo, unha MARCHA SOLIDARIA, camiñando 9 quilómetros pola cidade para defender os dereitos das persoas con minusvalidez intelectual.
A marcha solidaria, este ano, sairá do parque de Castrelos ás 10,30 horas do domingo día 4 de outubro, regresando ao parque de Castrelos e procedendo a un sorteo de regalos entre os participantes.
O próximo xoves 10 empezará unha nova etapa na vida de moitos nenos: a súa vida escolar.
Os pais deben prepararse para este momento evitando transmitir a súa angustia ao neno
Estes son algún consellos para estes primeiros días de colexio:
Non lle transmita ao seu fillo medo nin ansiedade. Se o fai, el vaina sentir e o seu comportamento será de inseguridade.
Manteña un ambente tranquilo na casa. É normal que o seu fillo exprese medo e ansiedade por ir ao colexio e que vostede tamén estea nervioso. Fale co seu fillo sobre ir ao colexio e sobre o que fará alí. Se ten fillos, nenos de amigos ou sobriños máis grandes, pídalles que lles conten algunhas das súas experiencias ao seu fillo. Trate de que estas conversacións sexan informais para que o seu fillo non se sinta intimidado ou abrumado
Prepare ao seu fillo realizando a rutina que fará dende o primeiro día de clases: levánteo cedo, báñelo, acompáñelo a almorzar e realice con el varias actividades lúdicas.
Teña todo preparado para o día definitivo: non permita que a vostede se lle faga tarde, poña o espertador. Os nenos angustíanse cando os seus pais berran ou teñen que correr porque están pasados de tempo.
Evite dar instrucións como: non fales, non pelexes, non grites. Esto xera angustia.
Conte ao neno quen estará o primeiro día de clase, a que hora irá a recollelo. Dígalle situacións concretas, para que se sinta tranquilo.
Cumpra o que promete.
Dígalle o importante que é que asista ao colexio a aprender e que estea con outros nenos.
Acompáñelo ata a porta do colexio e dígalle o moito que o quere e o importante que é para vostede.
Se o neno queda chorando, o conveniente é deixalo alí, porque co tempo el se irá adaptando e comprenderá que esa é a súa misión. Ademais, é unha resposta á ansiedade que está a manexar e canto máis cedo se acostume, menos traumático.
Os pais deben recibilo con abrazos e bicos. Ademais, deben preguntarlle sobre o que fixeron, os amigos que conseguiu
A Xunta de Galicia cambiou o sistema de gratuidade de libros de texto para este curso 2009-2010.
Este novo sistema vai dirixido aos pais con fillos/as que comenzan 1º, 2º, 5º e 6º de Primaria e Educación Especial.
O prazo de presentación é dende o 1 ata o 30 de setembro (no propio centro escolar)
A documentación a presentar é: unha fotocopia dos DNI dos pais, unha fotocopia do libro de familia, o volante/certificado de empadroamento (só será necesario cando sexa preciso acreditar algunha circunstancia non recollida no Libro de Familia), unha certificación bancaria dun número de conta corrente e o formulario cumprimentado. O formulario poderáse recoller no centro escolar, nas sedes da Xunta ou baixar aquí: Formulario de solicitude - Anexo I Formulario de solicitude - Anexo II
O importe da axuda se ingresará en 15-20 días, desde a data da solicitude, por transferencia bancaria
Os importes das axudas son:
*180 € por fillo para as familias con rendas anuais inferiores a 5.400 euros per cápita (5.400 euros por cada un dos membros da unidade familiar). *104 € por fillo para as familias con rendas anuais inferiores a 9.000 euros per cápita (é dicir, 9.000 euros por cada un dos membros da familia). *250 € para cada neno de Educación Especial, independentemente da renda anual familiar
Rematou o curso e é momento de desconectar e de gozar dos fillos. Eu penso pasar un verán marabilloso coa miña filla Uxía e cos meus dous mozos David e Alex e poñendome sempre ás ordes da xefa Viki. No mes de setembro voltaremos con forzas renovadas
Chega o final de curso e antes de marcharnos de vacacións é momento de facer balance do departamento de orientación. Fixemos a memoria do departamento e so queda presentala ao Claustro e ao Consello Escolar para súa aprobación. Se queredes votarlle unha ollada picar no enlace:
Isto de estar en dous colexios é unha marabilla: dobres festivais, dobres alegrías, pero tamén dobres tristuras. Hoxe tocoume unha tristura: o meu último festival no colexio Mestres, que pena, un colexio onde me sentín feliz, onde os alumnos sen dúbida: o mellor e sen esquecer os compañeiros: estupendos, nunca me encontrei un centro coa dedicación do profesorado como este: Alfonso un encanto, a Anpa sempre aí. Eu simplemente teño que dicir "GRAZAS" por todo: FIXÉSTESME SENTIR UN VERDADEIRO PROFESIONAL. Deixémonos de melancolías e ao gran. Como sempre Toniño preparounos algo espectacular: o festival xirou en torno a dous grandes eixes: os alumnos de infantil que se fan maiores e os alumnos de sexto que nos deixan.Estas son as fotos do festival:
Toniño exercendo de mestre de cerimonias:
Os de Infantil romperon a bailar:
E logo os de tres anos entregaron os diplomas aos de cinco:
O protagonismo pasou aos alumnos de sexto. A súa mestra "Luz" entregoulle os diplomas:
Nos deleitaron con cantigas:
E a festa rematou cun baile de todos os nenos de Primaria e agasallos do ANPA
Tanto Infantil de 5 anos como 6º de primaria remataron dúas etapas moi importantes na súa vida.
Os de Infantil xa son maiores, o seu mandilón pasou a historia, aquelo de colgar, descolgar das perchas, abotoar, levalo a lavar........"NUNCA MÁIS".
Pois desta forma mostráronnolo
Cos de sexto a historia é diferente: van ao instituto. Os mestres e mestras do Colexio quixemos facerlles esta pequena homenaxe: unha pequena recopilación de fotos da súa vida escolar.
Pouco a pouco iremos poñendo os videos e fotos do festival
Os nenos e nenas do 2º e 3º ciclo do CEIP "Mestres Goldar" elaboraron carteis para expresar a idea que son beneficiarios dunha gran riqueza "A NOSA LINGUA". Podedes ver as fotos dos carteis na páxina do "RECANTO DE MIK"
Tamén a mesa da normalización lingüística elaborou un manifiesto a prol da convivencia lingüística e de igualdade de dereitos para o galego. Podedes ler o manifesto e asinalo se asé o considerades no seguinte enlace: http://www.amesanl.org/campanhas/convivenciaeigualdade.htm
Graciela, Charo Agudo e Manoli, tres fenomenais orientadoras e mellores persoas, xubílanse e como non podía ser doutra forma, organizamos unha cea para darlle unha homenaxe a estas tres fantásticas profesionais.
No restaurante "Gaivota" gozamos duns estupendos arrozoces pero sobre todo gozamos da presenza de Graciela, Charo e Manoli.
Algúns estudos cifran en 3.500 millóns de € o diñeiro gastado en os nenos directamente, en España, en 2003, o que supón arredor de 8.000.ano/fillo.
Os nenos inflúen en preto dun 43% das decisións de compra que se toman nunha casa. Á semana véndense 500.000 Barbies no mundo. En España existen 1.130 marcas de xoguetes e 157 de xeados. Os nenos españois gastan unha media de 420 € ao ano en roupa. O 73% da poboación menor de 13 anos en España ten unha videoconsola. Nintendo vendeu 1.600.000 unidades en Españade Game Boy. Un 20% dos nenos en todo o mundo entre 8 e 14 anos teñen teléfono móbil. Un 30% dos adolescentes manda mais de 4 sms ao día. Toys 'R' Us, recibiu 30 millóns de visitantes nos seus primeiros sete anos de vida en España.
O mercado directo é aquel co neno xestiona os seus propios cartos e toma decisións sobre a compra de produtos de pequena contía con total autonomía: Xeados, chuches,chocolate, etc. ; son os principais produtos que se compran"por impulso", sen apenas reflexión. Son só caprichos.
Estes caprichos son:
48,5% BEBIDAS: augas, refrescos.
12,5% CHUCHES: caramelos, gomas de mascar, lambetadas.
8,4% CHOCOLATE: chocolatinas, bombóns.
13,4% XEADOS
17,2% PICAR bolería doce, patacas, snacks.
Este diñeiro de peto vai aumentado cada vez más. Segundo algunhas fontes un 54% dos nenos españois recoñecen recibir unha paga mentres que un 45% recibeo diñeiro cando o pide. Só un 19% aforra parte dos seus ingresos.
¿Cómo actuar?
Ensinar a administrar e repartir o diñeiro ao longo do tempo. A paga semanal pode ir, a medida que vai crecendo o neno, converténdose en quincenal, mensual... facendo, iso si, fincapé en que debe ser repartida ao longo do tempo e non gastada inmediatamente. É importante facer ver ao neno que o diñeiro non é ilimitado, que se pode esgotar e rematar senón se dispón ben del.
Traballar sobre o que un neno necesita, sobre cales son as súas necesidades e cales son os seus caprichos. Xogar a preguntarse ¿por que é necesario? ¿y para que vou utilizalo? Debuxar catro ou cinco cousas sen as que poderías vivir e serías igual de feliz. Substituír obxectos comprados por obxectos fabricados por as súas propias mans.
Educar en hábitos saudables de alimentación. Sen chegar a prohibir determinadas compras si é importante non facer costume alimenticia das lambetadas, os xeados, os chocolates, os refrescos. Facer ver que ese tipo de produtos son algo especial, extraordinario, que non se poden comer a miúdo porque son malos para a saúde.
Fomentar o gasto en cousas importantes para o neno, e non en meros caprichos impulsivos. Ensinar a desexar as cousas, asoñalas, e a aforrar para conseguir o que se desexa. Regalar un peto . Os tempos de este desexo-aforro deberían estar en todo momento axeitado á idade do neno, para non cansar nin aburrir con excesivos prazos inalcanzables. Non esquezamos que para un neno o importante é o inmediato.Xogar co neno a buscar información sobre o produto desexado.
Facer consciente ao neno do que custa gañar o diñeiro, pero sen que supoña o pagamento dun salario por un traballo. Recompensar e completar con diñeiro extra algúns recados ou tarefas. ¡Ollo! Hai tarefas no seo da familia que deben facerse polo mero feito de ser e participar na convivencia familiar (facerse a cama, poñer ou recoller a mesa), pero outros como o lavado do coche ou baixar a polo xornal, si poderían ser motivo dunha remuneración adicional que en todo caso debe manter (e contarllo así aos nenos) ese carácter de extraordinario. Ensinar a desexar as cousas, a soñalas, e a aforrar para conseguir o quedeséxase"
CONSEJERÍA DE LA FAMILIA Y ASUNTOS SOCIALES DE LA COMUNIDAD DE MADRID.GUIAS DE LA FAMILIA EN MOMENTOS DIFÍCILES.AUTOR: Carlos ballesteros García
Despois de varios anos sen facer uso do talonario de baixas, o día de onte, o meu médico de cabeceira asinoume unha, debido, segundo el ao lamentable estado da miña garganta e a miña alta febre.
Isto para mi é insoportable, ademais de suar a gota gorda, abúrrome moito. Como non teño moitas forzas para postear algo deixovos isto:
Estes días estamos a realizar unhas probas aos alumnos de 2º, 4º e 6º. Esta proba é o BadyG que é un un test colectivo, é dicir, que se realiza con todos os alumnos da clase ao mesmo tempo e serve para coñecer aspectos de aptitude básica como habilidades estreitamente relacionadas co aprendizaxe curricular dos nenos en idade escolar. Pasamos esta proba porque coñecendo o seu potencial intelectual podémoslle axudar ou esixir segundo as súas posibilidades. ¿QUE PODEMOS FACER AO COÑECER OS RESULTADOS?
Quedarvos coa idea global do resultado, máis que afondar nunha proba en particular que pode estar sesgada.
Podedes consultar ao orientador as dúbidas que vos xurdan.
Se os resultados son altos e as notas non brillan especialmente, podedes animarlles e podedes ter a seguridade de que como a capacidade non é un problema para el, haberá que reforzar as outras áreas que seguramente serán deficitarias, como quizá a vontade, a motivación, a constancia, a conducta.
Se os resultados son baixos, é posible que ao mesmo tempo as súas cualificacións sexan baixas. Neste caso, a proba confírmanos que hai unha dificultade obxectiva que explica unha parte das súas dificultades e, debemos axudarlle a estudiar, a comprender e a facer as tarefas, porque o mozo necesitará compensar con máis traballo o que ten de deficitario a intelixencia.
Se os resultados son baixos e as notas medias, é que ou ben o test non ten validez, ou ben está compensando con dedicación parte das súas deficiencias.
QUE NON É CONVENIENTE FACER
Non é conveniente nin deprecialos nin obsesionarse con eles.
Tampouco convén facer comparacións entre irmáns ou parentes.
Non é necesario contarlles ao detalle os resultados, pois para eles o concepto de intelixencia non ten o mesmo significado que para nós.
Se son negativos, é mellor non mencionalos.
En definitiva trátase de usalos con prudencia e a vosa tarefa como pais é empregalos para axustar a esixencia ás súas verdadeiras posibilidades e axudar alí onde se detectan carencias.
¿ATA QUE PUNTO O TEST É VERAZ?
A intelixencia é unha facultade superior do ser humano, e dada a súa complexidade, resulta difícil de avaliar e de medir. Por isto mesmo é necesario tomar os datos que se ofrecen neste informe con cautela. Ademais, hai varios aspectos que poden distorsionar os resultados como son o cansazo, a falta de atención, o ambiente da clase, a motivación, o estado de ánimo, as preocupacións, as explicacións máis ou menos acertadas da persoa que pasa a proba, etc.
Neste sentido, hai nenos que deron nalgunha proba un valor baixo, cando en realidade sabemos que a súa capacidade e preparación é maior. Non ten maior importancia, pode significar que naquel preciso momento houbo algún dos factores mencionados que lle interferiu.
Tamén, en ocasións, a razón é o concepto de intelixencia funcional, é dicir, o neno é máis capaz, pero funcionalmente, traballa cun ritmo inferior ás súas posibilidades. Os seus recursos emprégaos a ese ritmo.
Como a intelixencia pode evolucionar, non se poden facer prediccións rigurosas de futuro con estes datos. Son a expresión mínima da súa capacidade, non o seu límite superior.
Ademais, insistimos niso, o éxito ou o fracaso escolar depende tamén doutros factores cruciais como son a motivación e os hábitos de estudio e dos cales aquí non hai referencias.
En definitiva, a finalidade da proba é dar pistas para orientar ao alumno no terreo académico, actuando sobre os seus déficits e potenciando as súas habilidades.
Resulta moi difícil entender dende fóra o enorme impacto emocional que supón para unha familia a existencia dunha persoa con minusvalidez no seu seo. Entre outros sentimentos, poden aparecer gran desorientación, estrés, sobrecarga e sensación de incompetencia.
Cando nace un neno con minusvalidez, ou ben sobrevenlle posteriormente, os mecanismos que necesita a familia para tratar de compensar o impacto emocional son moi variados e diverxen cuantitativa e cualitativamente en cada caso. Eses mecanismos defensivos son lexítimos e necesarios, pero poden influír en o desenvolvemento do neno e condicionar a relación co centro educativo. Cando empeza a escolarización a familia ten que poñer o seu fillo en mans de persoas descoñecidas, podendo aparecer sentimentos de inseguridade e dúbidas sobre se estas saberán atender as necesidades do neno. Ademais, os pais non poderán evitar establecer comparacións cando se relacionen con outros pais e outros nenos (con minusvalidez ou sen ela). Algunhas veces pode resultar difícil entender algunhas reaccións da familia fronte aos profesionais (médicos, profesores, coidadores...) ante os quepoden mostrar dende unha relación deintenso apego, idealización e dependencia,ata reaccións de desconfianza oureceo. O mesmo pode suceder coasinstitucións (colexios, asociacións...).
Para entender todo iso é necesario ter en conta a enorme complexidade do mundo da minusvalidez, así como as dificultades de adaptación de calquera familia ante unha situación existencial moi difícil que leva aparellada unha gran carga de angustia. Se ben cada familia é única e ten seu dinámica particular e as súas necesidades concretas, existen algúns mecanismos de adaptación que son moi habituais nas distintas familias, e que forman parte do seu proceso de axuste ás circunstancias dun fillo con minusvalidez.
Os mecanismos de adaptación son:
MECANISMOS DE NEGACIÓN. Tras o diagnóstico dunha minusvalidez no fillo, inicialmente poden aparecer nos pais procesos de negación ("non pode ser...se equivocaron no diagnóstico... "), o que pode levar a unha familia á peregrinación por distintos centros e á busca urxente de outros profesionais nun anhelo de encontrar aqueles que lle digan o contrario,ou ben que lle confirmen que o seu fillo non ten problema ningún. Este mecanismo é lexítimo, e durante un tempo reduce a angustia de base. Non obstante, a negación non é un mecanismo útil a longo prazo, xa que non axuda a resolver un problema senón que, contrariamente, dilátao no tempo e pode atrasar a súa axeitada abordaxe. Antes ou despois este mecanismo defensivo fracasa xa que é inevitable a confrontación coa realidade, polo que reaparecea angustia ao percibir a verdadeira situación. A familia envorcarase naqueles profesionaise métodos "terapéuticos" que apoien a negación do problema. A familia está angustiada e é extraordinariamente vulnerable, podendo converterse en vítima doada daqueles que venden solucións máxicas, curacións milagrosas, medicinas alternativas e métodos terapéuticos de dubidosa eficacia.
MECANISMOS DE PROXECCIÓN. Ás veces, a familia proxecta a súa ansiedade no ámbito e intenta buscar responsables aos que atribuír a minusvalidez do neno. Con frecuencia cambian dun médico a outro e dun colexio a outro, xulgando insuficientes todos eles.Detrás desta actitude encóntrase a miúdo unha familia intensamente angustiada e coa sensación interna de que non están a facer todo o posible polo seu fillo e que poderían facer máis por el, a pesar de que realmente están a realizar todo o que está na súa man. En estes casos, os pais poden ter dúbidas sobre as súas propias capacidades para afrontar a minusvalidez do seu fillo.
MECANISMOS PASIVO-DEPENDENTES. As familias con mecanismos dependentes depositan nos profesionais toda a responsabilidade no tratamento e educación do seu fillo. Como consecuencia do seu medo e inseguridade, prefiren delegar noutros algunhas funcións e decisións que lles corresponden a eles como pais, pero que lles custa asumir por temor a facelo mal ou simplemente porque lles resulta moi doloroso enfrontarse co problema do neno. Para estas familias todos os profesionais serán magníficos sempre que se ocupen das tarefas que a eles lles angustían. Moitas veces estas familias non protestarán aínda que teñan motivos para facelo,xa que o medo a ser abandonados polo persoal impídelles ser asertivos.
OUTROS MECANISMOS DE ADAPTACIÓN. Sen dúbida ningunha existen tantos modelos distintos como familias. Con frecuencia aparecen mesturados dentro dunha mesma familia diferentes mecanismos como os descritos anteriormente. A inmensa maioría das familias cun membro con minusvalidez teñen un funcionamento adaptado e axeitado a pesar das dificultades engadidas da súa situación. Cada caso debe ser analizado individualmente, pero pode haber familiasmo noparentais, familias adoptivas, familias con escasos recursos económicos ou carencia sociocultural, familias desestruturadas (pais divorciados, dinámicas patóxenas...), etc. Cada unha delas terá un significado distinto sobre a minusvalidez do neno. Algunhas dinámicas familiares constitúen factor agravante da minusvalidez,e sobre elas hai que dirixir os maiores esforzos de apoio.Non debemos esquecer que cada familia posúe os seus propios recursos psicolóxicos para facer fronte ao problema do seu fillo. As familias fan todo o que poden polo seu fillo, e se os seus mecanismos non son os máis apropiados, a familia non é culpable diso.
Manual de pautasde intervención psicopedagógica .Colección Telefónica Accesible
No colexio Mestres Goldar están a recordar como eran os utensilios e a vida no campo cunha exposición "EXPOCAMPO". Unha bonita forma de trasladarse ao pasado.
A exposición foi montada con materiais traídos tanto por profesores coma polas familias dos alumnos expocampo on PhotoPeach